τα ρολόγια πίσω...

«Το αληθινό πολιτικό καθήκον σε μια κοινωνία σαν τη δική μας είναι να ασκήσουμε κριτική στη λειτουργία των θεσμών, που μοιάζουν να είναι ουδέτεροι και ανεξάρτητοι· να τους  προσβάλουμε με τέτοιον τρόπο ώστε η πολιτική βία, η οποία πάντοτε ασκούταν συγκαλυμμένα μέσω αυτών, να αποκαλυφθεί για να μπορέσουμε στη συνέχεια να την πολεμήσουμε» (Φουκώ, Μ., 1974/1990: 44, "Ανθρώπινη φύση: Δικαιοσύνη εναντίον εξουσίας", στο Η μικροφυσική της εξουσίας, Αθήνα: Ύψιλον]

Να πω, λοιπόν, καταρχήν ότι ουδέποτε διεκδίκησα το ρόλο του διανοούμενου προφήτη.

Να πω επίσης ότι είμαι υπεύθυνη μόνον γι’ αυτά που λέω και όχι για τον τρόπο με τον οποίο αυτά γίνονται αντιληπτά ή αναπαράγονται.

Να πω, τέλος, ότι όταν ο λόγος μου είναι κριτικός απέναντι στους θεσμούς, δεν νοιώθω την υποχρέωση να συνοδεύεται κι από προτάσεις[συνταγές] για τη βελτίωσή τους. Η ενασχόλησή μου μάλιστα με τον «σωφρονιστικό» εγκλεισμό θα καθιστούσε σχιζοφρενικά αντιφατικό ένα λόγο περί «καλύτερης φυλακής». Ευτυχώς δε που  διαφύλαξα τον εαυτό μου από ρόλους [θεσμικούς ή άλλους] οι οποίοι να απαιτούν να μπω σε γραμμή παρασκευής συνταγών και στην συνακόλουθη παραγωγή προτάσεων.

Καλώς ή κακώς, έτσι έχουν τα πράγματα και αυτές είναι οι επιλογές μου.

Για εμένα, η μία και μοναδική πρόταση -εάν θα έπρεπε να μιλήσω με όρους προτάσεων- συνοψίζεται στο εξής: εφόσον η φυλακή είναι δομικά προορισμένη να αποτυγχάνει στην επίτευξη των διακηρυγμένων στόχων της, ο στόχος μας ας είναι όχι καλύτερη αλλά λιγότερη φυλακή. Ή, όπως έλεγε ένας από τους δασκάλους μου, ο Alessandro Baratta, «ενόψει του στόχου της κοινωνικής επανένταξης, η καλύτερη φυλακή είναι η φυλακή που δεν υπάρχει αλλά υπάρχουν διαφορές από φυλακή σε φυλακή».

Γύρω από αυτόν τον άξονα δομήθηκε και στο κείμενό μου, Ένα μεγάλο ρολόι στον αστράγαλο, το οποίο φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ στις 10/3/13 και το μόνο το οποίο θα άλλαζα σήμερα θα ήταν να επεκτείνω την ανάπτυξη των επιχειρημάτων μου σε πολύ περισσότερες από τις 400 λέξεις οι οποίες μου ζητήθηκαν, άντε και να επιλέξω άλλους υπότιτλους! [ Ένα με­γά­λο ρο­λόι στον α­στρά­γα­λο].

Αυτών δεδομένων,  οφείλω να προσθέσω όμως ότι ουδέποτε διανοήθηκα να υποκαταστήσω το λόγο των κρατούμενων, να τους υπαγορεύσω στάσεις ή να απαιτήσω συναίνεση σ’ αυτά που λέω και γράφω.  Κατ’ επέκταση,  δεν διανοούμαι να αμφισβητήσω το δικαίωμά τους να συναινούν σε μέτρα τα οποία, στο δικό μου το λόγο, εγγράφονται σε διαχειριστικές πρακτικές ανασύνταξης της καταστολής αλλά, ωστόσο, διευκολύνουν τη ζωή έστω και ελάχιστων, έστω και ενός από αυτούς που βιώνουν την οδύνη του εγκλεισμού ή, τουλάχιστον, αυτό πιστεύουν οι ίδιοι και οι δικοί τους άνθρωποι. Πολύ λιγότερο δε, να τους ενοχοποιήσω!!! [και δυστυχώς δεν γελάω γράφοντάς το αυτό το τελευταίο…]

Αυτά προς άρση αμφιβολιών ή παρεξηγήσεων σε σχέση με τη στάση μου ή τους τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιούνται τα λεγόμενά μου. [1]

---

[1] Μάλιστα, στην προκείμενη περίπτωση, μοιάζει σχεδόν με φάρσα αυτό που εντόπισα, λίγο πριν γράψω τούτο το σημείωμα, σε δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, σχεδόν τρία χρόνια πριν: «Ο υφυπουργός Δικαιοσύνης Απ. Κατσιφάρας είναι κατηγορηματικά αντίθετος στην επιβολή του αμφισβητούμενου μέτρου διαρκούς επιτήρησης του κρατούμενου εκτός φυλακής. «Όσο είμαι σε αυτή τη θέση δεν πρόκειται να περάσει. Είναι ένα μέτρο που παραβιάζει την ιδιωτικότητα, είναι ζήτημα δημοκρατικής ευαισθησίας και έξω από τις αρχές της πολιτικής του υπουργείου» αναφέρει στην «Ε» και συμπληρώνει ότι πέραν του ότι είναι οικονομικά ασύμφορο, στις χώρες που έχει εφαρμοστεί έχει αποτύχει» [19 κρατούμενες σε 16 τετραγωνικά]

.